Om in jou dertigs te moet koebaai sê vir die lewe, enkele weke ná ’n verdoemende maagkanker-diagnose, is darem bitter jonk. En so onbegryplik.

Dit bly moeilik om te verstaan hoekom pa Herman moes gaan ...  

“As Pa maar net nog hier was, hoe anders sou dinge gewees het ...” Vir jare lank is daar elke dag hieraan gedink.  

Veral op skool en aan die begin van my loopbaan. Dit was ’n daaglikse wens: dat my pa die man kon ontmoet met wie ek eendag gaan trou.  

Dat hy my kon hoor sing. 

Op sewe is ’n mens nog te klein om te verstaan wat aangaan.  

Pappa voel nie lekker nie. Hy word siek. En dan, skielik oornag, net weg.  

Natuurlik wens ’n mens steeds dat hy hier was, dat hy kon sien wat ek bereik het.  

Pa wat self so lief vir country-musiek was en altyd wou gehad het ons moes sing. 

Sulke hartseer maak jou oë oop vir die wonder van die lewe ...