Ek dink oor die dae van die voortyd, oor die ou, ou jare. Ek wil dink aan my snarespel in die nag, wil peins met my hart, en my gees deurvors. (Psalm 77:6-7; 1953-vertaling) 

Nou die dag merk iemand moedeloos op: “Wanneer ek hoor van ander mense wat wonders ervaar en deurbrake en geleenthede kry, twyfel ek of God in my lewe teenwoordig is. Dalk kan Hy ingryp, maar Hy kan of wil dit nie doen nie.” Hy eggo eintlik onwetend die diep versugting en verslaentheid van die psalmdigter.

Dit lyk vir die psalmdigter asof God nie meer die tipe dade doen soos in die vroeër dae, soos ligjare gelede nie. Dis vir hom asof God Hom van die land en aan sy lewe onttrek het. Net hier en daar is enkele ligpunte.

Hoe hanteer ’n mens uitsigloosheid? Die pynlike vraag laat die psalmdigter nie zombieagtig tussen TV-kanale blaai nie. Hy verdoof nie homself deur vermaak of sport nie. Hy draai elke klip om, om sy hart te deursoek vir enige spinnerakke en stof wat tussen hom en God is.

Hy sien die voortyd raak, sy ...