Baie jare se mishandeling … uiteindelik tot op die uiterste gedryf. STEPHANIE BAARTMAN ken diep seer. Op ’n dag is daar geen omdraaikans meer nie. ’n Nuwe, onseker pad lê voor. Is sy sterk genoeg daarvoor?

Dit was die vernederendste, grootste oomblik van skaamte.

Oë rooi gehuil. Gesig geswel. Lip gekneus.

’n Ma met twee klein kindertjies wat voor die polisiekantoor staan en wag. Vir beter dae.

Ons klere in swart sakke en lakens toegevou. Nie ’n sent op my naam nie. Mae wat grom van die honger … en die polisiemanne wat verbyloop en lag. Hulle het dié prentjie al baie gesien.

Kon ek hulle kwalik neem? As ’n mens nog nie ’n dag in iemand anders se skoene geloop het nie, is dit maklik om te oordeel.

Die kinders het bly neul. Ek het deur my beursie gekrap en sowaar ’n vyfrandstuk ontdek. Koponderstebo oor die pad winkel toe gestap en ’n pakkie skyfies gekoop. Die vernedering oop en bloot vir die hele wêreld om te sien.

Hoe beland ’n mens in so ’n situasie?