Sangeres STELLA, wat soms vroualleen op ’n plaas is, vertel hoe sy vrees gebruik om haar gedagtes eerder op God se beloftes te fokus.

Met swetende hande skakel ek die ganglig aan. Skat dan hoe lank dit gaan neem om tot by my kamer te kom. Haal diep asem en hardloop. My voetstappe word deur my kloppende hart uitgedoof. Uiteindelik my kamer.

Die warm lig van die bedlampie bring verligting, ’n baken wat die donker verdryf.

“Jesus, Lover of my soul, Jesus, I will never let you go,” sou ek saggies sing wanneer die vrees my wou-wou jaag. Waarom daardie liedjie verstaan ek tot vandag toe nie. Dis nie asof dit iets met vrees te doen gehad het nie, maar dit het my kalm laat word en my gedagtes op iets anders gefokus. Miskien is dit oor Sy liefde alle vrees verdryf.

Dis nie dat ek ’n gees van allesoorheersende vrees het nie, maar as ’n grootmens is jou vrese werkliker, gevaarliker, maar ook meer subtiel.

As ’n boervrou wat soms alleen op ’n plaas is, kan ek nie anders as om wel ...