WERNER JOUBERT van Survivor–faam en sy vrou, Juné, se plan vir ’n tweede kind wou net nie uitwerk nie. Wanhoop het hulle harte vasgegryp! Toe die moontlikheid van aanneming opduik, was daar weer hoop.

Mens probeer om nie te veel te hoop nie, maar jy kan nie help nie. Jy sien uit om weer te hoor jou vrou is swanger.

En dan kom dáárdie dag in die maand en sy is wéér nie swanger nie – vir drie jaar lank. Telkens stort ’n mens se wêreld in duie en die groot hartseer oor nog ’n teleurstelling is van voor af daar.

Daar was een dag wat ons onder ’n boom gesit en letterlik getreur het. ’n Treurhuil – onbedaarlik en aanhoudend. ’n Vriendin – wat al self nege jaar wag om swanger te word – het oor die foon na die trane geluister.

Jy wéét Sy wil is die beste en jy sal berus daarby. Of jy sal ten minste probeer. Maar ’n mens se emosies raak buite beheer en ’n weerloosheid bekruip jou in die wagtydperk.

Gaan ons weer swanger raak, of is aanneming die antwoord?

Honger, het ons besluit om ontbyt te eet by ’n plekkie wat gewoonlik daardie tyd van die dag doodstil is. En toe ons gaan sit en links kyk, was die antwoord reg voor ons.

Slegs enkele minute nadat God gevra is om te wys hoe die pad vorentoe sal lyk. Saam met ons in die restaurant was ’n paartjie met ’n aangenome seuntjie.

Die antwoord was so duidelik. Trane van verligting het oor ons wange gestroom. Daardie paartjie het ons die geloof gegee om die groot stap te neem …

As Pa het ek dadelik geweet dit is óns dogtertjie. Die maatskaplike werker het om die draai gestap gekom en Juné se gesig het boekdele gespreek. Sy het ’n oulike rokkie aangehad en haar koppie was met ’n kopband versier.

Dit was amazing om in daardie oomblik te weet Juné is Talitha se ma. Dis onmoontlik om onaangeraak te bly en die trane het gevloei. Sy was net ses maande oud, maar sy was onmiddellik ons dogter, asof sy uit ons vlees gebore is.

Ek vergeet soms ons is nie haar biologiese ouers nie. Sy voel dan soos ons eie.

Ons seuntjie, Kaleb, was van die begin af deel van gesprekke oor ’n sussie wat anders sou lyk. Hy was baie opgewonde. As deel van die aansoek, was ons vir ’n onderhoud, waarna ons ’n babahuis besoek het. Kaleb het sommer dadelik gevra watter sussie neem ons huis toe.

Aanneming bly ’n uitdaging. Maar die berg is nie so hoog en onmoontlik soos jy dit vir jouself voorstel nie. Solank jy daardie passie en liefde in jou hart dra, is dit ’n genotvolle proses van saamgroei as gesin. Dit is doenbaar!

Daar was ander gesinne wat hulle stories gedeel het en baie vrae beantwoord het. Ander aanneem-mammas het gehelp om ’n groter vrede te bring. Dis nodig om ’n pad saam met ander gesinne te stap.

Niemand van ons wil hoor dat jy nie kan swanger raak nie. Dit is dinge wat ’n mooi gesinsprentjie vertroebel.

Maar vandag weet ons, God se hart ís vir familie. En selfs wanneer dinge nie gebeur soos ons gedroom het nie, maar ’n mens steeds vertrou, sien jy Sy hand in jou familie.

Sy was eintlik van die begin af plan A vir ons gesin. Dit is emosies wat jy nie kan beskryf nie. Ons kan beplan, maar as ons totaal oorgee, is daar ’n waarborg dat dit die beste uitkoms sal hê.

Ewigheidstydlyne is nooit in ons hande nie. Talitha was vir ons bestem. As ons, ons harte in die Here se hande plaas en Hom toelaat om ons te vorm, sal daar groei plaasvind. Berge word in harte geskuif. ’n Mens moet net oorgee.

Die seer om nie weer ’n biologiese kind te kan hê nie, is vergete. Dit is totaal genees.

Talitha sal vir altyd ’n spieël bly – een wat ons na God toe wys.